EVÎNA
ZAROKTÎYA MIN
Nizanim çend sal û çend
demsal berê, li gundekî feqîr ê Bidlîsê ez jî wek zarokên din li pey kêf û
heneka xwe bûm, hay min ji bayê felekê tine bû. Heta ku min derdê evînîyê hilda
ser milê xwe.. Wê çaxê ez di sinifa 5/Ayê de bûm û Merve jî di sinifa 5/Byê de
bû. Ji zû ve bû ku min ew nas dikir lê min derd û kulê evînîyê nas nedikir.
Gava ez pê hesiyam ku dilê min ketiye wê êdî pir dereng bû. Merve yeka
bejnkinik û porzer bû, wexta ba li porê wê dixist û dihejand dilê min jî wek
berfa agirdîtî diheliya. Mirov tenê ji bo porê wê dikariya deh mêran bikuşta.
Bi evînîya Merve tebîeta min
jî hatibû guhertin; êdî dersa xwe nedixebitîm, bi hevalên xwe re nedilîstim, ji
xeynî wê min bala xwe nedida tiştekî… Di tenefusan de ew bi hevalên xwe re
dilîst, ez jî diçûm cihekî nêzikî wan û rûdiniştim heta tenefus biqede jî min
li wan temaşe dikir. Hevalên min dihatin cem min digotin "Kuro tu çima wek
parsekan hatîyî li vir rûniştiyî, were em bilîzin." Min digot "Hûn
herin bilîzin lingê min diêşê ez nayêm." Carê jî yekî bihata li cem min
rûnişta min digot kuro mamoste hêjan li te digeriya tu li vir çi dikî birev
birev.. û wan dişand. Roj û şev bi vî halî derbas dibûn û birîna min jî roj bi
roj kûrtir dibû. Rojekê dîsa di tenefusê de min li Merve temaşe dikir, zarokên
mezin ewên diçûn sinifa 8ê têderxistin ku ez li kê temaşe dikim û di çi halî de
me. Ew zarokên xêrnexwaz û bêûjdan planeke çêkiribûn, yekser hatin cem min û
gotin "Ka tu li vir çi dikî?" Min jî got "Tiştek nakim ji xwe re
rûniştime." Gotin "Ka derewa neke,
em ji sibê ve li te dinêrin û dizanin tu çi dikî. Ne hewce ye ku tu xwe
wiha biêşinî, li cem me kurdan 'edet û isûl belî ye. Gerekî tu herî wê ji bavê
wê bixwazî, wexta ku te xwest ferz e ku Hecî Elyas jî wê bide te. Lê ji kesî re
nebêje divê tu bixwe herî bixwazî." Mirov aniha li van gotinan binêre helbet
wê bêje ev çi gotin in ma mirov bi van gotinan bawer dike. Lê wê çaxê jixwe
piçek aqilê min hebû ew jî bi evîndariyê çûbû.
Û Hecî Elyas, bavê Merve. Rehma Xwedê lê be însanekî pir cirnexweş
bû, gundî nedixwestin ji ber derîyê wî derbas bin. Tiştê ku ew zarok xistibûn
hişê min tiştekî wekî întihar bû.. Lê dil carekê hatibû sotin, êdî veger tinebû.
Çend roj min xwe ji bo "xwezgînî"yê hazir kir. Min qerar da ez ê roja
înê piştî mektebê herim Merveyê ji bavê wê bixwazim.
Bu roja înê mekteb qediya, çûm malê. Min ê gomleka xwe ya spî li
xwe bikira. Min got "Dayê ka gomleka min a spî li ku ye?" Got "Tê
çi bikî kurê min xêr e?" Min got "Kêfa min ji wê gomlekê re tê ez ê
li xwe bikim û herim derve." Diya min rabû anî da min, min li xwe kir û
derketim ber bi mala Hecî Elyas ve bi rê ketim. Her ku nêzik dibûm kelecana min
zêdetir dibû, min xwedan dida. Min gotinên xwe tev ji ber kiribû, û di rê de
çend cara jî tekrar kiribû. Axir hatim ber derê wan, Hecî Elyas li ber derî
rûniştibû ji xwe re cixare dipêçiya. Hêdî hêdî meşiyam çûm li cem wî sekinîm,
çavê wî li min ket. Mirûzê wî wek her wext dîsa tirş bû. Got "Xêr e
lawo?" Min hilmeke kûr kişand hundirê xwe û destpê kir: "Xalê Elyas
ez hatim vê derê ji bo ku qîza te Merve bixwazim." Hê min gotina xwe nû
qedandibû şimaqeke wisa li ser rûyê min xist min Xwedayê xwe şaş kir. Ez dirêjî
'erdê bûm, şimaq ez gêj kiribûm. Jixwe bêjna min qasî bostekî bû. Go "Kurrê
bênamûsa hatiye vê derê qîza min ji min dixwaze. Zû bicehime here hê min te
nekuştiye." Min hewl da ku ez rabim birevim ku bêtir li min nexe, lê ew
şimaqa xalê Elyas rih di min de nehiştibû. Ji min nehat ku ez rabim herim. Jina
wî meta Miyaser ji wir hat min ji 'erdê rakir hinek bi min kenî û got
"Kurê min ê delal ma di vî gundî de kes nema tu hatî qîza Hecî Elyas
dixwazî." Meta Miyaser jî, Hecî Elyas çiqas cirnexweş be ew jî ewqas
însaneke delal û birehm bû.
Piştî wê şimaqê ez bi zorî meşiyam çûm malê, birayê min ê mezin got
çi bi te hatiye. Min jî got min bi zarokan re şer kiriye. Got tu hem şer dikî
hem jî lêdan dixwî û ew jî li min xist. Ji derdê Merve di rojekê de min du cara
lêdan xwaribû.
Piştî vê meseleyê di tenefusan de min qet li Merve temaşe nekir û
her jê reviyam. Piştî çend mehan bû havîn û mekteb ket betlaneyê. Di wê havînê
de Xalê Elyas mala xwe ji gund bar kir bir Stenbolê. Piştî çûyîna wan çend sal
derbas bûn ez jî çûbûm navenda Bidlîse ji bo lîseyê. Rojek diya min telefonî
min kir got Hecî Elyas çûye rehma Xwedê, wê cinazeyê wî bînin gund li vir binax
bikin. Dotira rojê ez jî rabûm çûm gund, gihiştim telqîna Hecî Elyas. Çûm ber
gorê, min fatihekê xwend û di dilê xwe got "Xalê Elyas, evqas sal derbas
bûn min evînîya Merve ji bîr kir lê min ew şimaqa te ji bîr nekir. Lê dîsa jî
ez te helal dikim, Xwedê te bi rehma xwe şa bike…"
